و من خطبه له علیه السلام خَطَبَها بِذِی قارٍ وَ هُوَ مُتَوَجَّهٌ إ لَى الْبَصْرَهِ، ذَکَرَهَا الْواقِدِىٌٍّ فِی کِتابِ الْجَمَلِ:
فَصَدَعَ بِما اءُمِرَ بِهِ، وَ بَلَّغَ رِسالَهَ رَبِّهِ، فَلَمَّ اللَّهُ بِهِ الصَّدْعَ، وَرَتَقَ بِهِ الْفَتْقَ، وَ اءَلَّفَ بِهِ الشَّمْلَ بَیْنَ ذَوِی الْاءَرْحامِ، بَعْدَ الْعَداوَهِ الْواغِرَهِ فِی الصُّدُورِ، وَ الضَّغائِنِ الْقادِحَهِ فِی الْقُلُوبِ.
ترجمه :
خطبه اى از آن حضرت ( علیه السلام ) در ذوقار ادا فرمود. هنگامى که به بصره مى رفت . آن را واقدى درکتاب الجمل آورده است :
آنچه را که بدان مامور شده بود، بیان فرمود و پیامهاى پروردگارش را به مردم رسانید. خداوند به وجود او گسیختگیها را به هم پیوست و شکافها را به هم آورد و میان خویشاوندان پس از آنکه سینه هایشان از کینه انباشته بود و آتش دشمنى در دلهایشان زبانه مى کشید، دوستى افکند.
